ตามกลิ่นนางอ้ปสรา นครวัด

ตามหา นครธม

โดย

พิษณุ ศุภ

พิมพ์ครั้งแรก ปี 2545

พิมพ์ครั้งที่ 2  ปี 2546

โดย แพรวสำนักพิมพ์

เป็นหนังสือ อ่านสนุก จากลีลาอารมณ์ดีของ พิษณุ ศุภ อาจารย์ ม.ศิลปากร อดีต นศ.ศิลปากร เจ้าของ บทประพันธ์ “กลิ่นสีและกาวแป้ง” อันเฮฮาในอดีต “ ตามกลิ่นนางอ้ปสรา นครวัด ตามหา นครธม ” ในปัจจุบัน ก็เฮฮาแบบอาจารย์ เล่าเรื่องราวระหว่างเที่ยวชมนครวัดนครธม กับเพื่อนร่วมคณะ “ คอเดียวกัน” ตามคำนิยามของผู้เขียน ซึ่งล้วนเป็นผู้เชี่ยว ในเรื่องราวความเป็นมาของ ขอม และสิ่งก่อสร้างอันเกิดจาก พลังศรัทธาต่อพระเจ้า

ดังนั้นงานเขียนจึงได้แทรกสาระมากมายให้ได้รู้ ที่น่าสนใจอีกประการคือการเปรียบเทียบสถาปัตยกรรม แบบขอม เชื่อมโยงมาถึงแบบไทย จนปัจจุบันว่ามีการถ่ายเท สืบกันมาอย่างไร ทำให้ดูวัดวาได้เพลินๆ แบบมีอะไรในหัวดีจัง (อันนี้หมายถึงผู้บังอาจแนะนำชวนอ่านคนนี้เท่านั้น มิได้หมายรวมถึงท่านอื่น) ท่านผู้เขียนถ่อมตัวว่า เพราะมีที่ปรึกษาใกล้ตัวเยอะ จึงใช้ให้เป็นประโยชน์

ความโดดเด่นของหนังสือเล่มนี้ มิใช่มีเพียงแค่งานเขียน อ่านสนุกอิงความรู้ ( ที่ท่านบอกว่าให้อ่านสบายๆ อย่าเครียด เพราะสาบานว่า จะไม่นำมาออกข้อสอบ) ยังมีภาพเขียนสีน้ำ ฝีมือชั้นครู ของผู้เขียนเอง ประกอบในหนังสือ ให้ดูเป็นที่อิ่มเอม เต็มอารมณ์อีกด้วย

ตำนานแห่ง นครวัด  

โดย

จิตร ภูมิศักดิ์

พิมพ์ครั้งแรก ปี 2525

โดย สำนักพิมพ์ไม้งาม

พิมพ์ครั้งที่ 2,3 ปี 2545

โดย สำนักพิมพ์อมรินทร์

สนทนาเชิงวิชาการ ผ่านฉากการเที่ยว นครวัด ของ จิตร ภูมิศักดิ์ กับผองเพื่อน และไกด์ชาว กัมพูชา แม้ทั้งเล่มจะถ่ายทอดผ่านคำสนทนา แต่ก็อิงอ้างถึงหลักฐานทางประวัติศาสตร์ และเรื่องเล่าแบบตำนาน ความเชื่อของพื้นถิ่น ซึ่งประมวลเป็นความรู้เชิงมนุษยวิทยาประกอบการวินิจฉัย

จิตร ปราชญ์ ยิ่งยง ผู้ไม่มีวันตาย เชียวชาญ และรู้ลึกเรื่อง เขมร เป็นอย่างยิ่งคนหนึ่ง มีประสบการณ์ตรงกับการ “อยู่และเรียน” ในเมืองพระตะบอง ตั้งแต่ยังเป็นส่วนหนึ่งของประเทศไทย ความเห็น จะสอดคล้อง หรือจะขัดแย้ง กับวิชาการสำนักไหน หรือ ความเห็นส่วนตัวของผู้อ่าน ก็ว่ากันไป ช่วยให้ขบคิด เพิ่มรอยหยักในสมอง เป็นแรงกระตุ้นแห่งการใคร่รู้ของมนุษย์ แต่ที่แน่ๆ อ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว จะมีความรู้เรื่องเขมร แบบลึกลงไปอีกชั้นเชียว แค่คำเชิญชวนให้อ่าน ก็ดูเหมือนจะหนักๆ แต่เชื่อเถอะอ่านกันจริงๆ มันชวนติดตาม

“ นักล่าปราสาท” เที่ยวโบราณสถานขอม นอกเมืองพระนคร

โดย

วิชชุ เวชชาชีวะ

พิมพ์ในปี 2549

โดยวารสารเมืองโบราณ

งานเขียนของนักการทูตหนุ่ม ผู้มีความสนใจใคร่รู้เป็นพิเศษ ในเรื่อราวของโบราณคดี ประวัติศาสตร์ ศิลปะ และอีกมากมาย (ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงนะ) เพราะชะตาฟ้าลิขิตจัดให้ ช่วงปี 2544-46 ท่านจึงได้ ไปปฏิบัติหน้าที่ ณ สถานเอกอัครราชทูตไทย ประจำกรุงกรุง พนมเปญ ประเทศ กัมพูชา (ทันช่วงเหตุการณ์ ระทึก 29 มกราคม 2546 ด้วย) การนี้จึงเอื้อให้ท่านได้กลายร่าง เป็นนักล่าปราสาท ตัวยง ได้มีโอกาสเที่ยวและสำรวจ ปราสาท ต่างๆ มากมายใน เขมร และได้จรดปากกา รังสรรค์งานเขียน อันเป็นประโยชน์ ยิ่ง เป็นข้อมูลทั้งเชิง วิชาการ และเรื่องเล่าแนวสำรวจ

หนังสือเล่มนี้เป็นการเที่ยวชม ปราสาทหิน ขั้น “แอ็ดวานซ์ ” เพราะ ปราสาท ที่ถูกเขียนถึง มิใช่ ปราสาท ที่เรารู้จักกันดีอย่าง นครวัด นครธม หรือ ปราสาท อื่นๆที่มักอยู่ในรายการท่องเที่ยวทั่วไป แต่เป็น ปราสาท สำคัญ ที่อยู่นอกเหนือจากนั้น แม้จะไม่ใหญ่โต เด่นระทึก แต่ก็มีความสำคัญอย่างยิ่งในแง่ของ ประวัติศาสตร์ เป็นหลักฐานให้สืบค้นและเป็น อัตตะลักษณ์ แสดงตัวตนในยุคสมัยหนึ่งๆ เช่น ป่าปราสาท ที่ สมโบร์ไพรกุ เกาะแก เบ็งเมเลีย และกลุ่ม ปราสาท อื่นๆที่ กำปงจาม เป็นต้น

การพาชมแต่ละ ปราสาท ของผู้เขียน ก็ล้วนแต่เล่าเรื่องราวผูกโยง ให้เข้าใจความเป็นมาของ เขมร หรือ ขอม ในแต่ละยุคสมัยร้อยเรียงผูกโยง สู่ยุค นครวัด อันเป็นช่วงสุดท้ายก่อนการล่มสลายของ อาณาจักรขอมโบราณ อันยิ่งใหญ่ การหยิบยกข้อกล่าวอ้างและ ข้อสันนิษฐาน ต่างๆ ของนักวิชาการ ผู้เชี่ยวชาญ อารยธรรมขอม แต่ละท่านมาวางเรียงให้เราได้อ่านเปรียบเทียบ นับเป็นประโยชน์ สำหรับผู้อ่านอย่างเราท่าน อันจะรู้ถึงแนวคิดและทรรศนะ ที่เหมือนและต่าง ทำให้กระตือรือร้นใฝ่หาเพื่อไขข้อสงสัยต่อไป อ่านแล้วสนุกสนานเหมือนได้ ตามไปร่วมล่าขุมทรัพย์

 "เดี่ยวเขมร" และ

"ล่องเขมรตระเวนกัมพูเจีย"

โดย

สัจภูมิ ลออ

พิมพ์

เป็นหนังสือ เล่มเดียวกัน แต่คนละเวอร์ชั่น

“ เดี่ยวเขมร” เป็นการพิมพ์ครั้งแรก ปี 2544 โดย สำนักพิมพ์ภัคธรรค์

“ ล่องเขมรตระเวนกัมพูเจีย” เป็นการพิมพ์ครั้งที่ 2 ปี 2546 โดย สำนักพิมพ์เนชั่นบุ๊ค

การพิมพ์ครั้งที่2 มีการปรับปรุงข้อมูลอันเป็นปัจจุบัน และมีการเพิ่มเสริมเนื้อหา จากการเดินทางในครั้งต่อมา

งานเขียนนี้ เขียนถึงการเดินทางแบบเดี่ยวๆ ตัวคนเดียวตระเวนไปในหลายเมืองของ กัมพูชา เริ่มจาก ปอยเปต แบบติดดิน สัมผัสถึงวิถีชาวบ้านจริงๆ สำนวนอ่านง่ายอย่างลูกทุ่ง จริงใจ สบายๆ เดินทางผสมปนเปไปกับคนพื้นถิ่น ด้วยยานพาหนะหลากหลายตามวิถี ทั้ง รถ เรือ มอเตอร์ไซค์ สามล้อ ตระเวนไปตามเมืองรอบโตนเล ถึง พนมเปญ แล้วย้อนกลับมา เสียมเรียบ แล้วบอกเล่าวิถีรายทาง สอดแทรกเกร็ด ประวัติศาสตร์ ที่มาของ นครวัด และ กัมพูชา พออ่านสบายๆ ไม่หนักไม่หนา